Przeżyj przygodę, poczuj adrenalinę – wspinaczka czeka na Ciebie!!! A wszystko to pod czujnym okiem instruktorów wspinaczki sportowej. Nasza Szkoła wspinania 9a to doświadczona kadra z wieloletnim stażem w pracy z dziećmi i młodzieżą.

Szkoła Wspinaczkowa 9a Jakub Lakwa 9a to firma świadcząca profesjonalne usługi szkoleniowe z zakresu wspinaczki sportowej oraz technik alpinistycznych. Gwarancją dobrze przeprowadzonych szkoleń są zajęcia pod okiem instruktora AWF Katowice. Szkolenia odbywają się z użyciem sprzętu renomowanych firm, na terenie Jury Krakowsko Częstochowskiej.

Osadnicy żydowscy przybyli do Krzepic w XVII w., choć przez długi czas ich społeczność była tu nieliczna. Dopiero gdy w II połowie XVIII w. liczba tutejszych starozakonnych doszła do stu kilkunastu, założono dzielnicę żydowską o nazwie Nowe Miasto Krzepice. Jego ludność trudniła się przede wszystkim handlem i karczmarstwem, ale także rzemiosłem. Z początkiem XIX wieku społeczność żydowska stanowiła jedną piątą mieszkańców Krzepic. Niedużo później, w latach 1814-15, zaczęto wznosić w mieście nową synagogę, będącą zresztą drugim tego rodzaju obiektem (pierwsza, drewniana, stanęła tu w pierwszej połowie XVIII wieku). Zbudowana została w stylu neoklasycznym, z kamienia wapiennego. Obok znajdowała się szkoła żydowska, dom rabina oraz łaźnia do rytualnych obmyć. Krzepiccy Żydzi, który należeli dotychczas do gminy religijnej w Działoszynie, wkrótce po wzniesieniu synagogi utworzyli tu (w roku 1822) gminę samodzielną. Ich liczba ciągle rosła, dochodząc w 1931 r. do tysiąca sześciuset trzydziestu sześciu. W r. 1936 powstał „Cech Ogólnych Branży Rzemieślników Żydów w Krzepicach i Okolicy”. Podczas II wojny niemieccy okupanci utworzyli w Krzepicach otwarte getto, kierując następnie jego mieszkańców (latem 1942 r.) do getta w Częstochowie i na zagładę do obozu Auschwitz-Birkenau. Garstka ocalałych Żydów powróciła tu po wojnie, większość jednak wyjechała do nowopowstałego państwa Izrael. Ostatni miejscowy Żyd, pan Józef Judkowski, zmarł w Krzepicach w 1993 r. Mocno dziś zrujnowany budynek synagogi wzniesiony został na planie prostokąta o wymiarach 13 i pół na 24 m. We wschodniej części tego obiektu, o wysokich, półokrągło zakończonych oknach, znajdowała się główna sala modlitewna, a w zachodniej - przedsionek z umieszczonym na piętrze babińcem. Fasadę synagogi tworzy czterokolumnowy portyk z trójkątnym tympanonem. Nad wejściem znajduje się zachowana, kamienna tablica ze stylizowaną gwiazdą Dawida podtrzymywaną przez dwa lwy. Wewnątrz zachowała się wnęka po Aron ha-kodesz, czyli szafie ołtarzowej, służącej do przechowywania rodału - rodzaju skrzyni na zwoje Tory. Krzepicki cmentarz żydowski, czyli kirkut, stanowi unikat, jest bowiem jednym z największych w Europie skupisk żeliwnych macew. Na terenie Polski takie nagrobki występują w niewielu miejscach. Większość z macew wykonana została w hucie w Kuźnicy Starej. Niestety, kirkut ulegał dewastacji, a żeliwne nagrobki były obiektami kradzieży. W 1997 r. częściowej renowacji cmentarza dokonała Polska Unia Studentów Żydowskich pod kierownictwem Jana Jagielskiego z Żydowskiego Instytutu Historycznego. W roku 2000 młodzież ze szkół średnich z Warszawy i Krzepic, a także ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Borzęciczkach, dokonała gruntownego odnowienia nekropolii, ustawiając macewy, oczyszczając je i malując farbą antykorozyjną.

Pierwsi wyznawcy religii mojżeszowej pojawili się w tej części państwa polskiego już w czasach średniowiecznych. W Żarkach, ówcześnie niedużym mieście rolniczo-rzemieślniczym, Żydzi osiedlili się być może już w XVI wieku i wznieśli wtedy pierwszą synagogę. W następnym stuleciu istniał już tutaj kahał, czyli gmina żydowska. Według danych z 1741 roku, miasto zamieszkiwało wówczas 113 dorosłych Żydów, a służył im drugi dom modlitwy, w którym ulokowano również cheder – elementarną szkołę religijną. Dokumenty z końca XVIII stulecia poświadczają, że w Żarkach funkcjonowały dwie synagogi, szkoła religijna i cmentarz. W XIX wieku nastąpił rozwój przemysłowy Żarek. Duży w tym udział ludności żydowskiej, która wkrótce zaczęła w mieście przewyższać liczebnością Polaków. Żydzi byli wśród najprężniejszych przedsiębiorców, zajmowali się także rzemiosłem i handlem; zamieszkiwali głównie Rynek i przylegające doń uliczki. Mimo że po I wojnie światowej ich liczba w mieście spadła, wciąż stanowili blisko połowę mieszkańców. Kres obecności Żydów w Żarkach położył Holocaust. Nowa, trzecia z kolei, synagoga w Żarkach stanęła w roku 1870 przy dzisiejszej ul. Moniuszki. Przez długi czas funkcjonowała w sąsiedztwie starszej, zbudowanej w stylu klasycystycznym, a wyburzonej dopiero po II wojnie światowej. Nowy budynek postawiono na planie prostokąta, w charakterystycznym stylu mauretańsko-neoromańskim. Cechą wyróżniającą go były dwie wieżyczki, wybudowane po bokach głównej elewacji. Wygląd budynku zmieniła przebudowa z lat 50. ubiegłego wieku. W środku zachował się oryginalny układ pomieszczeń. Od zachodu znajduje się przedsionek, nad którym ulokowano babiniec. Dalej widzimy wielką salę modlitewną z wnęką w ścianie wschodniej (umieszczano w niej Torę). Przed kilkudziesięciu laty pośrodku sali stała też bima. Podczas II wojny światowej synagoga została zniszczona. Po odbudowie zaadaptowano ją na potrzeby Miejskiego Domu Kultury (m.in. przedłużając budynek).

Osadnicy żydowscy przybyli do Krzepic w XVII w., choć przez długi czas ich społeczność była tu nieliczna. Dopiero gdy w II połowie XVIII w. liczba tutejszych starozakonnych doszła do stu kilkunastu, założono dzielnicę żydowską o nazwie Nowe Miasto Krzepice. Jego ludność trudniła się przede wszystkim handlem i karczmarstwem, ale także rzemiosłem. Z początkiem XIX wieku społeczność żydowska stanowiła jedną piątą mieszkańców Krzepic. Niedużo później, w latach 1814-15, zaczęto wznosić w mieście nową synagogę, będącą zresztą drugim tego rodzaju obiektem (pierwsza, drewniana, stanęła tu w pierwszej połowie XVIII wieku). Zbudowana została w stylu neoklasycznym, z kamienia wapiennego. Obok znajdowała się szkoła żydowska, dom rabina oraz łaźnia do rytualnych obmyć. Krzepiccy Żydzi, który należeli dotychczas do gminy religijnej w Działoszynie, wkrótce po wzniesieniu synagogi utworzyli tu (w roku 1822) gminę samodzielną. Ich liczba ciągle rosła, dochodząc w 1931 r. do tysiąca sześciuset trzydziestu sześciu. W r. 1936 powstał „Cech Ogólnych Branży Rzemieślników Żydów w Krzepicach i Okolicy”. Podczas II wojny niemieccy okupanci utworzyli w Krzepicach otwarte getto, kierując następnie jego mieszkańców (latem 1942 r.) do getta w Częstochowie i na zagładę do obozu Auschwitz-Birkenau. Garstka ocalałych Żydów powróciła tu po wojnie, większość jednak wyjechała do nowopowstałego państwa Izrael. Ostatni miejscowy Żyd, pan Józef Judkowski, zmarł w Krzepicach w 1993 r. Mocno dziś zrujnowany budynek synagogi wzniesiony został na planie prostokąta o wymiarach 13 i pół na 24 m. We wschodniej części tego obiektu, o wysokich, półokrągło zakończonych oknach, znajdowała się główna sala modlitewna, a w zachodniej - przedsionek z umieszczonym na piętrze babińcem. Fasadę synagogi tworzy czterokolumnowy portyk z trójkątnym tympanonem. Nad wejściem znajduje się zachowana, kamienna tablica ze stylizowaną gwiazdą Dawida podtrzymywaną przez dwa lwy. Wewnątrz zachowała się wnęka po Aron ha-kodesz, czyli szafie ołtarzowej, służącej do przechowywania rodału - rodzaju skrzyni na zwoje Tory. Krzepicki cmentarz żydowski, czyli kirkut, stanowi unikat, jest bowiem jednym z największych w Europie skupisk żeliwnych macew. Na terenie Polski takie nagrobki występują w niewielu miejscach. Większość z macew wykonana została w hucie w Kuźnicy Starej. Niestety, kirkut ulegał dewastacji, a żeliwne nagrobki były obiektami kradzieży. W 1997 r. częściowej renowacji cmentarza dokonała Polska Unia Studentów Żydowskich pod kierownictwem Jana Jagielskiego z Żydowskiego Instytutu Historycznego. W roku 2000 młodzież ze szkół średnich z Warszawy i Krzepic, a także ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Borzęciczkach, dokonała gruntownego odnowienia nekropolii, ustawiając macewy, oczyszczając je i malując farbą antykorozyjną.

Osadnicy żydowscy przybyli do Krzepic w XVII w., choć przez długi czas ich społeczność była tu nieliczna. Dopiero gdy w II połowie XVIII w. liczba tutejszych starozakonnych doszła do stu kilkunastu, założono dzielnicę żydowską o nazwie Nowe Miasto Krzepice. Jego ludność trudniła się przede wszystkim handlem i karczmarstwem, ale także rzemiosłem. Z początkiem XIX wieku społeczność żydowska stanowiła jedną piątą mieszkańców Krzepic. Niedużo później, w latach 1814-15, zaczęto wznosić w mieście nową synagogę, będącą zresztą drugim tego rodzaju obiektem (pierwsza, drewniana, stanęła tu w pierwszej połowie XVIII wieku). Zbudowana została w stylu neoklasycznym, z kamienia wapiennego. Obok znajdowała się szkoła żydowska, dom rabina oraz łaźnia do rytualnych obmyć. Krzepiccy Żydzi, który należeli dotychczas do gminy religijnej w Działoszynie, wkrótce po wzniesieniu synagogi utworzyli tu (w roku 1822) gminę samodzielną. Ich liczba ciągle rosła, dochodząc w 1931 r. do tysiąca sześciuset trzydziestu sześciu. W r. 1936 powstał „Cech Ogólnych Branży Rzemieślników Żydów w Krzepicach i Okolicy”. Podczas II wojny niemieccy okupanci utworzyli w Krzepicach otwarte getto, kierując następnie jego mieszkańców (latem 1942 r.) do getta w Częstochowie i na zagładę do obozu Auschwitz-Birkenau. Garstka ocalałych Żydów powróciła tu po wojnie, większość jednak wyjechała do nowopowstałego państwa Izrael. Ostatni miejscowy Żyd, pan Józef Judkowski, zmarł w Krzepicach w 1993 r. Mocno dziś zrujnowany budynek synagogi wzniesiony został na planie prostokąta o wymiarach 13 i pół na 24 m. We wschodniej części tego obiektu, o wysokich, półokrągło zakończonych oknach, znajdowała się główna sala modlitewna, a w zachodniej - przedsionek z umieszczonym na piętrze babińcem. Fasadę synagogi tworzy czterokolumnowy portyk z trójkątnym tympanonem. Nad wejściem znajduje się zachowana, kamienna tablica ze stylizowaną gwiazdą Dawida podtrzymywaną przez dwa lwy. Wewnątrz zachowała się wnęka po Aron ha-kodesz, czyli szafie ołtarzowej, służącej do przechowywania rodału - rodzaju skrzyni na zwoje Tory. Krzepicki cmentarz żydowski, czyli kirkut, stanowi unikat, jest bowiem jednym z największych w Europie skupisk żeliwnych macew. Na terenie Polski takie nagrobki występują w niewielu miejscach. Większość z macew wykonana została w hucie w Kuźnicy Starej. Niestety, kirkut ulegał dewastacji, a żeliwne nagrobki były obiektami kradzieży. W 1997 r. częściowej renowacji cmentarza dokonała Polska Unia Studentów Żydowskich pod kierownictwem Jana Jagielskiego z Żydowskiego Instytutu Historycznego. W roku 2000 młodzież ze szkół średnich z Warszawy i Krzepic, a także ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Borzęciczkach, dokonała gruntownego odnowienia nekropolii, ustawiając macewy, oczyszczając je i malując farbą antykorozyjną.

Osadnicy żydowscy przybyli do Krzepic w XVII w., choć przez długi czas ich społeczność była tu nieliczna. Dopiero gdy w II połowie XVIII w. liczba tutejszych starozakonnych doszła do stu kilkunastu, założono dzielnicę żydowską o nazwie Nowe Miasto Krzepice. Jego ludność trudniła się przede wszystkim handlem i karczmarstwem, ale także rzemiosłem. Z początkiem XIX wieku społeczność żydowska stanowiła jedną piątą mieszkańców Krzepic. Niedużo później, w latach 1814-15, zaczęto wznosić w mieście nową synagogę, będącą zresztą drugim tego rodzaju obiektem (pierwsza, drewniana, stanęła tu w pierwszej połowie XVIII wieku). Zbudowana została w stylu neoklasycznym, z kamienia wapiennego. Obok znajdowała się szkoła żydowska, dom rabina oraz łaźnia do rytualnych obmyć. Krzepiccy Żydzi, który należeli dotychczas do gminy religijnej w Działoszynie, wkrótce po wzniesieniu synagogi utworzyli tu (w roku 1822) gminę samodzielną. Ich liczba ciągle rosła, dochodząc w 1931 r. do tysiąca sześciuset trzydziestu sześciu. W r. 1936 powstał „Cech Ogólnych Branży Rzemieślników Żydów w Krzepicach i Okolicy”. Podczas II wojny niemieccy okupanci utworzyli w Krzepicach otwarte getto, kierując następnie jego mieszkańców (latem 1942 r.) do getta w Częstochowie i na zagładę do obozu Auschwitz-Birkenau. Garstka ocalałych Żydów powróciła tu po wojnie, większość jednak wyjechała do nowopowstałego państwa Izrael. Ostatni miejscowy Żyd, pan Józef Judkowski, zmarł w Krzepicach w 1993 r. Mocno dziś zrujnowany budynek synagogi wzniesiony został na planie prostokąta o wymiarach 13 i pół na 24 m. We wschodniej części tego obiektu, o wysokich, półokrągło zakończonych oknach, znajdowała się główna sala modlitewna, a w zachodniej - przedsionek z umieszczonym na piętrze babińcem. Fasadę synagogi tworzy czterokolumnowy portyk z trójkątnym tympanonem. Nad wejściem znajduje się zachowana, kamienna tablica ze stylizowaną gwiazdą Dawida podtrzymywaną przez dwa lwy. Wewnątrz zachowała się wnęka po Aron ha-kodesz, czyli szafie ołtarzowej, służącej do przechowywania rodału - rodzaju skrzyni na zwoje Tory. Krzepicki cmentarz żydowski, czyli kirkut, stanowi unikat, jest bowiem jednym z największych w Europie skupisk żeliwnych macew. Na terenie Polski takie nagrobki występują w niewielu miejscach. Większość z macew wykonana została w hucie w Kuźnicy Starej. Niestety, kirkut ulegał dewastacji, a żeliwne nagrobki były obiektami kradzieży. W 1997 r. częściowej renowacji cmentarza dokonała Polska Unia Studentów Żydowskich pod kierownictwem Jana Jagielskiego z Żydowskiego Instytutu Historycznego. W roku 2000 młodzież ze szkół średnich z Warszawy i Krzepic, a także ze Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego w Borzęciczkach, dokonała gruntownego odnowienia nekropolii, ustawiając macewy, oczyszczając je i malując farbą antykorozyjną.